Η εμπορία και η χρήση ναρκωτικών ουσιών αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες πληγές για την κοινωνίας μας. Οι θάνατοι από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών αυξάνονται κάθε χρόνο.
Τα αποτελέσματα των ερευνών αποδεικνύουν ότι: 1) Το 28% των ανδρών ηλικίας 25–35 ετών έχουν κάνει χρήση χασίς ή μαριχουάνας. 2) Το 35% των Ελλήνων θεωρούν εύκολο το να βρει κάποιος ναρκωτικά. 3) Κάθε χρόνο αυξάνονται οι μαθητές που κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών. 4) Το 6,1% των μαθητών ηλικίας 14–18 ετών έχουν κάποια εμπειρία με ναρκωτικά. 5) Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η αύξηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών από μαθητές στην Αθήνα και κυρίως στη Θεσσαλονίκη. 6) Ανησυχητικά είναι και τα ποσοστά (9,4%) χρήσης ναρκωτικών ουσιών από τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων.

Είναι ανάγκη να αναγνωρίσουμε ότι η χρήση ναρκωτικών ουσιών συνδέεται άμεσα με το εμπόριο και ότι όσο το εμπόριο ανθεί και κάποιοι πλουτίζουν από αυτό, τόσο θα διογκώνεται το πρόβλημα.
Κατά δεύτερο λόγο θα πρέπει να κινηθούμε προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης του χρήστη ως ασθενούς και όχι ως εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου.  Η αλλαγή στο καθεστώς αντιμετώπισης των χρηστών θα έχει ως αποτέλεσμα την κατακόρυφη μείωση του εμπορίου. Η «αγορά» των εμπόρων θα συρρικνωθεί αυτόματα, τα κέρδη τους θα μειωθούν κατακόρυφα και ο κίνδυνος που αναλαμβάνουν οι έμποροι του λευκού θανάτου θα φαντάζει δυσανάλογος σε σχέση με τα προσδοκώμενα κέρδη τους.

Η μεταρρυθμιστική μας πολιτική για την αντιμετώπιση της μάστιγας των ναρκωτικών θα πρέπει να στηριχθεί στους ακόλουθους πυλώνες: 1) Αντιμετώπιση του χρήστη ως ασθενούς και όχι ως εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου. 2) Παρακολούθηση των χρηστών από εξειδικευμένο και ειδικά εκπαιδευμένο ιατρικό προσωπικό. 3) Δημιουργία στα δημόσια νοσοκομεία ειδικών τμημάτων που θα έχουν ως αποστολή τους την παροχή βοήθειας στους χρήστες. 4) Συνεργασία των νοσοκομείων με τις θεραπευτικές κοινότητες, με σκοπό τη μακροπρόθεσμη ένταξη όλων των χρηστών σε προγράμματα απεξάρτησης. 5) Αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών για τους εξαρτημένους χρήστες που έχουν δηλωθεί στις επίσημες υγειονομικές υπηρεσίες των κατά τόπους νοσοκομείων.
Το πρόβλημα μας αφορά όλους. Σήμερα το παρακολουθούμε από μακρυά με την αμηχανία του (τηλε)θεατή. Αύριο, ίσως, το δούμε να απασχολεί με τραγικό τρόπο τους συναδέλφους, τους γείτονες και τους φίλους μας. Ίσως κάποια μέρα να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Η αλληλεγγύη στα θύματα και η καταδίκη των εμπόρων του θανάτου θα πρέπει να είναι προτεραιότητες όλων μας. Το ζήτημα δεν επιτρέπει προσωπικές στρατηγικές. Επιβάλλει συνεργασία, ευαισθησία, ανθρωπιά και αλληλεγγύη.

ΑΡΧΙΚΗ: